As accións que embelecen ao home son unha xustiza para eles:

Existe unha ampla terminoloxía coránica para designar aos matices desos actos transcendentais que implican autodestrucción das facultades do home: xenéricamente son traducidos po-los arabistas cristianizantes por “pecados” traicionando así a súa verdadeira e última significación: má´sía, izm, sáia, dzanb, ...etc.

Non nos pararemos aquí a analiza-los pero sí retendremos uno “dzanb”, o seu plural es “dzunúb”.

O seu contrario é a “hasana” ou acto que embelece ao ser humano e o fai progresar hacia Allah-Un.

Os “dunub” son tóda-las accións ou movementos cos que o home falta á Verdade das cousas, cos que traicióna-la autenticidade do universo (como ensina o Quran, Allah creou coa Verdade, é dicir, coa Verdade como natureza da existencia, como esencia de todo canto é, e Allah é a Verdade-Unha na que todo adquire realidade).

Os “dunub” son como añadidos, como algo axeno que non é propio ao querido por Allah, como unha salida fora do Real.

O “danb” o engana, o feitiza, o confunde, ata facerlle crer que verdadeiro o irreal e ese é o Fogo do tormento tra-la morte.

Os ídolos que o home crea o apartan do disfrute da Verdade existencial de Allah: o engaño, a traizón, a calumnia, o roubo, a inxustiza, o asasinato, o rencor....e os seus actos son considerados “dzunub” que alexan do verdadero sumindo a quen os realiza nas teneblas do Fogo, son como falsos ídolos que seducen ao home ata que éste confía neles en lugar de confiar en Allah, e seus deuses o defraudarán tra-la morte, e entón non encontrará a Allah e sí a más absoluta das desolacións que estarán a abrasa-lo por sempre na eternidade do Un.

O Quran avísanos e insiste contra os “dzunub”, ordénanos evita-los na medida do posible con tóda-las forzas, pois con elo “só causámo-nos daño a nós mesmos”, destruímo-nos, facémo-nos “inxustos” esquecéndo-los nosos propios dereitos,

Ao contrario, o Quran invíta-nos ás “hasanat” coas que nos favorecemos no mais amplo sentido da expresión xa que está a invitarnos á sinceridade, á lealdade, á autoexisencia, ao salat...

A Sunna (vida do Profeta) en moitas ocasións amplía a nosa idea acerca do que son os “dzunub”: incluso a suciedade física é causa de dor e sufrimento tra-la muerte, do mismo modo que a sonrisa é unha “hasana”.

O estudio do Fiqh, o coñecemento do Haram e o Halal, axúda-nos a evitar moitos dos “dzunub”, pero evita-los de modo absoluto é compretamente imposible. Realizar “dunub”é inevitable ao ser humano e non só porque o seu coñecemento das realidades e os seus frutos sexa limitado. Allah desexa seres perfectos porque quere ser Xeneroso.

O Islam nun vistazo

O Islam é universalidade, é esencialidade, é autenticidade, é o Dîn (modo de vida) de tódo-los profetas, de tódo-los anunciadores, de tódo-los iluminados, sen exclusións.

É absoluta Sumisión, é Claudicación ante Allah, ante a Verdade, e ésta é unha mentalidade oposta á relixiosa, que se adueña da la Verdade, que busca posee-la e reduci-la aos seus esquemas e a prioris,...

O Islam é Dîn, un Sendeiro, un Camiño, sobre o Îmân, sobre o rigor e a seriedade dunha sensibilidade espiritual que non admite ‘sustitutos’ de Allah nin se enfrasca en mitos ni lendas, nin se detén en soños nin esperanzas.

O Dîn do Islam é a senda dos que abren os seus corazóns ante Allah e transitan e avanzan cara Él sumerxíndose nas implicacións de eternidade implícitas no Nombre Supremo (Allah).

A Umma:

O Islam busca formar unha Umma (comunidade plurinacional). Isto é, unha integración entre tódo-los pobos e culturas do mundo, unha unión en pos do mellor.

O Islam busca desenrrolar ao individuo e para elo necesita un entorno que o estimule, de ahí a necesidade da comunidade.

O Islam non é unha cultura, senón un filtro para as culturas. Busca sacar o mellor de cada unha, hermanou aos pueblos mais dispares do mundo: chineses, árabes, africáns, europeos…

E iso levouse a cabo porque o Islam liberou primeiro os corazóns desos pobos da idolatría de todo pensamento excluínte que encerra ao ser humano tra-los muros de fronteiras, encasillado en linguas e razas, arropado por ideoloxías e pensamentos castrantes.

Quen realmente intúe ao Único desexa trascender e comunicarse, crear pontes e compartir con todo o mundo sen exclusión. O resultado é a Umma, unha realidade non uniformadora senón creativa.

O Corán di:

"Na diferencia dos vosos cores, na diferencia das vosas linguas, en todo elo hai signos para os intelixentes".

O maior enemigo da Umma é a fitna, a división, o autoritarismo (a saída fácil), a incapacidade para entende-la liberdade dos demais.

De ahí a importancia da Shura, as decisións consensuadas, clave para a construcción de algo que reciba dignamente o nome de Islam.

A Umma, unha comunidade de xente que está a seren desbordadas po-lo Recordo de algo que é, precisamente desbordante.

Por iso, o seu reloxo é o tempo da oración, as súas accións están marcadas po-lo ejemplo do Profeta, as súas sinales son luces no rostro de faceren o Dikr e o Salat.

O seu motor é o Amor a Allah.

Xesús ensinou a Luz, non o pecado

Xesús ensinou a Luz, non o pecado:

Xesús non morreo na cruz segundo o Corán.

Entón, ¿Cómo plantéxa-se a salvación o Islam? “¿E qué é a salvación?”, preguntará a súa vez o muslim.

A salvación só é planteable cando o pecado é un ídolo.

No Islam, o acento pon-se en Allah, non no pecado. Coñecer a Allah é o que libera ao ser humano. Coñece-lo e abrirse ao infinito que representa.

E esa foi a ensinanza de Xesús, según os muslims: o Tawhîd, a Unidade do Señor dos Mundos, é dicir, a renuncia aos deuses para que resplandezca a Luz do Un-Único, o que está por enriba de tóda-las consideracións.

O que é capaz de facer que surxa vida dunha virxe.

Xesús no Islam

Xesús no Islam:

En primeiro lugar señalar que Xesús (s.a.s.) no Islam é considerado un Profeta, de naturaleza colosal e peza clave no Islam.

De feito é chamado polo seu nome 25 veces no Corán, mentras que o mesmo Muhammad (s.a.w.s.) é chamado 5.

E considerado un grande profeta dunha enorme cadea deles.

Naceu entre os fillos de Israel, os xudeos.

As súas ensinanzas partían dende un libro que estaba inscrito no seu corazón, o Inyil (Evangelio).

A vida de Xesús é a posta en práctica de ese Evangelio.

O salat (oración) no Islam

Explicación do salat:

Salat, o término coránico que imos a utilizaren, procede do verbo "SALLA": "abrasarse, consumirse... en Allah", é dicir, o muslim durante esos instantes intensifica a súa vitalidade, o seu sentido da trascendencia.

O muslim, durante o Salat, non imaxina un interlocutor.

Moi ao contrario o que fai é fundirse coa natureza, recobrarse a sí mismo, estar moi cerca de Allah. É dicir, o ser humano sitúa-se na súa verdadeira natureza: soamente rénde-se ante Quen todo está a renderse, ao Creador y Sustentador.

A radical dirección unitaria que ten o Islam, é o punto de partida de onde debemos comezar a analiza-la cuestión. Allah non é unha segunda persoa á que dirixirse. O que fai o muslim durante o Salat ten fundamentalmente dous sensos:

No primeiro lugar, diluirse na Unicidade absoluta de Allah para ter unha experiencia completamente distinta á da oración;

En segundo lugar, cos seus xestos describe unha total entrega a Allah. Preferentemente faino en colectivo, é dicir, exprésa-la súa vontade de construir unha Comunidade, basada nesta experiencia unitaria que erradica completamente aos ídolos, que os destruye nun proceso que honra ao ser humano e o fai comprender a súa esencia.

O salat, no Islam, aparece como unha disciplina, unha práctica que educa, como fai o Corán, que elimína-la torpeza e a brusquedade do ser humano, é dicir, o fai sutil, cuidadoso, respetuoso.

O Salat ten unha forma estricta e uns momentos precisos. A súa forma e os seus momentos son respetados por tódo-los muslims do mundo.

Mecca e o senso do xiro

Mecca e o sentido do xiro:


En Mecca miles de persoas circunvalan a Kaaba. Isto é unha maneira de simbolizar que a existencia do ser humano e do universo xira alrededor da orde de Allah.

(“Él é quen creou a noite e o día, o sol e a lúa, cada un na súa órbita” Corán 21,33).

O Universo depende da revolución: a Terra xira alredor do Sol, planetas alrededor do Sistema Solar (éstos coas súas lúas que tamén xiran na súa órbita), o Sistema Solar xira alredor da nosa galaxia (que ten 130 billóns de estrelas), as galaxias xiran alredor dun centro que só Allah coñece.

O mesmo ocurre a nivel atómico: un átomo é menor que unha millonésima de mm. Alredor do átomo xiran electrones que describen órbitas.

E como tóda-la materia (sólida, líquida e gaseosa) está constituida por átomos, esta lei (revolución) aplíca-se a todo: galaxias, estrelas, planetas, lúas, animais, plantas, mar, aire… Tamén as células (o citoplasma celular xira en torno ao núcleo). Todos estos movementos orbitais realízan-se no sentido contrario ás agullas do reloxo.

A revolución pois, é unha ley cósmica.

Circunvala-la Kaaba (que tamén se realiza ao contrario das agullas do reloxo) é parte do que a Ley islámica ordea facer na peregrinaxe (Hayy). O peregrino circunvala como se fora un corpo celestial alredor doutro mais grande. Esto quere dicir que existe un factor común entre a vontade do circunvalador da Kaaba e a lei cósmica antes citada.

O cal demostra que hai coherencia entre a lei islámica e as leis que rixen o universo, todo pertence a Un so orixen, Allah.

Esta é unha clara sinal que demostra que o Islam é o auténtico Din, que provee á humanidade dun punto de vista coherente coas leis naturais do universo, que non fan mais que expresa-la vontade de Allah.