As accións que embelecen ao home son unha xustiza para eles:

Existe unha ampla terminoloxía coránica para designar aos matices desos actos transcendentais que implican autodestrucción das facultades do home: xenéricamente son traducidos po-los arabistas cristianizantes por “pecados” traicionando así a súa verdadeira e última significación: má´sía, izm, sáia, dzanb, ...etc.

Non nos pararemos aquí a analiza-los pero sí retendremos uno “dzanb”, o seu plural es “dzunúb”.

O seu contrario é a “hasana” ou acto que embelece ao ser humano e o fai progresar hacia Allah-Un.

Os “dunub” son tóda-las accións ou movementos cos que o home falta á Verdade das cousas, cos que traicióna-la autenticidade do universo (como ensina o Quran, Allah creou coa Verdade, é dicir, coa Verdade como natureza da existencia, como esencia de todo canto é, e Allah é a Verdade-Unha na que todo adquire realidade).

Os “dunub” son como añadidos, como algo axeno que non é propio ao querido por Allah, como unha salida fora do Real.

O “danb” o engana, o feitiza, o confunde, ata facerlle crer que verdadeiro o irreal e ese é o Fogo do tormento tra-la morte.

Os ídolos que o home crea o apartan do disfrute da Verdade existencial de Allah: o engaño, a traizón, a calumnia, o roubo, a inxustiza, o asasinato, o rencor....e os seus actos son considerados “dzunub” que alexan do verdadero sumindo a quen os realiza nas teneblas do Fogo, son como falsos ídolos que seducen ao home ata que éste confía neles en lugar de confiar en Allah, e seus deuses o defraudarán tra-la morte, e entón non encontrará a Allah e sí a más absoluta das desolacións que estarán a abrasa-lo por sempre na eternidade do Un.

O Quran avísanos e insiste contra os “dzunub”, ordénanos evita-los na medida do posible con tóda-las forzas, pois con elo “só causámo-nos daño a nós mesmos”, destruímo-nos, facémo-nos “inxustos” esquecéndo-los nosos propios dereitos,

Ao contrario, o Quran invíta-nos ás “hasanat” coas que nos favorecemos no mais amplo sentido da expresión xa que está a invitarnos á sinceridade, á lealdade, á autoexisencia, ao salat...

A Sunna (vida do Profeta) en moitas ocasións amplía a nosa idea acerca do que son os “dzunub”: incluso a suciedade física é causa de dor e sufrimento tra-la muerte, do mismo modo que a sonrisa é unha “hasana”.

O estudio do Fiqh, o coñecemento do Haram e o Halal, axúda-nos a evitar moitos dos “dzunub”, pero evita-los de modo absoluto é compretamente imposible. Realizar “dunub”é inevitable ao ser humano e non só porque o seu coñecemento das realidades e os seus frutos sexa limitado. Allah desexa seres perfectos porque quere ser Xeneroso.